ANDRZEJKI

ANDRZEJKI
 

W samym końcu listopada,

na andrzejki iść wypada.

Dziś impreza u Jędrusia –

tort zrobiła mu mamusia.

Andrzej wielki bal wyprawia,

świetna będzie więc zabawa.

Już muzyka gra w salonie,

a w kominku ogień płonie.

Stół jest pięknie zastawiony,

nastrój tworzą trzy lampiony.

Jędrek prosi swoich gości,

aby z gości nikt nie pościł.

Są wymyślne kanapeczki

i z szyneczką są bułeczki.

Ciastek różnych i słodyczy,

nie jest w stanie nikt policzyć.

Jest do picia kwas chlebowy,

jogurt smaczny – brzoskwiniowy,

pyszne soki owocowe,

a to wszystko… bardzo zdrowe.

Wszyscy tańczą przedszkolacy,

a tort znika z wielkiej tacy.

Wnet po pysznej tej kolacji,

będzie innych dość atrakcji.

Są andrzejki dniem wróżenia.

- Czy się spełnią nam marzenia?

Każdy skrycie na to liczy,

kapie wosk już do miednicy.

Miska stoi na podłodze,

wosk tężeje w zimnej wodzie,

tworząc bryły przedziwaczne

i postacie wręcz cudaczne.

Kasia patrzy z małym Jurkiem,

jaką odlał Staś figurkę.

Chyba to jest główka Geni –

znak, że z Genią się ożeni…

Teraz leje wosk Tereska,

wyciągnęła jakby pieska.

Uśmiech wita na jej twarzy,

bo o piesku właśnie marzy.

Andrzej jest dziś gospodarzem

i ma również wiele marzeń.

A więc Jędruś teraz liczy,

że wnet wyjmie skarb z miednicy.

A tym skarbem dla Andrzejka,

elektryczna jest kolejka.

Lecz mu zrzedła nieco minka –

z wosku wyszła tu choinka.

Mina Jędrka zatroskana,

co dostrzegła jego mama

i syneczka już zagaja,

że to znak… od Mikołaja.

Dla każdego więc dzieciaka,

wróżba to nie byle jaka,

bo świąteczna, strojna jodła,

nigdy jeszcze nie zawiodła.

Więc w Wigilię, pod jodełką,

Andrzej znajdzie tam pudełko.

- Co w nim będzie? Chyba wiecie –

zgadnąć trudno nie jest przecież.

Ta zabawa andrzejkowa,

jest radosna i fajowa.

Kiedy ciurkiem wosk się leje,

każda buzia w głos się śmieje.

Tylko Krysia całą w pąsach,

wciąż skrzywiona i się dąsa:

- Lanie wosku, to są bzdety,

bo głuptasy z was, niestety!

Dobrze bawcie się dzieciaki,

ja wysnułem morał taki:

Kto zabawę innym psuje,

bardzo brzydko postępuje.

Raz gospodarz fochy znosi,

później więcej nie zaprosi!

Cezary Piotr Tarkowski

LAMPKA I ŚWIECA

LAMPKA I ŚWIECA

  

Stoi lampka w pokoiku,

przy tapczanie, na stoliku.

Gdy się pstryknie raz kontaktem,

zaraz świeci jasnym światłem.

Mówi lampka raz do świeczki:

-Wygląd pani- staroświecki.

Marne światło świeca daje,

od płomienia, szybko taje.

Stearyny płyną krople

i powstają brzydkie sople!

Rzekła świeca wnet ze smutkiem:

-Życie moje, bardzo krótkie.

Gdy się palę- wtedy płaczę,

ale wiem, że mało znaczę.

    Płyną łzy  ze stearyny,

lecz nie widzę tu swej winy.

Na to lampa:- Lepiej świecę-

nie potrzebne są już świece.

Wszystkie świece w swych lichtarzach,

dobra jeszcze…na ołtarzach!

Świecznik się w milczeniu zżymał,

ale w końcu nie wytrzymał:

- Pani tupet, aż poraża,

bo kolacje ze świecami,

jedzą często zakochani.

Nie jest wcale romantycznie,

jeść przy lampie elektrycznej!

-A gdy latka kończą dzieci,

to na torcie co się świeci? 

Każda świeczka- jeden roczek.

- Jakże bardzo jest urocze,

gdy patrzymy na malucha,

jak na świeczki- maluch dmucha…

-A w andrzejki, droga pani,

może wróży ktoś lampami?

Wtedy wszystkie w Polsce dzieci,

leją wosk z rozgrzanej świecy!

Na to lampa rozzłoszczona:

-Jestem wręcz niezastąpiona!

-Pan jest stary, pan śniedzieje,

a ta świeca wnet stopnieje.

Miejsce pana i tej świecy,

jest w lamusie wśród rupieci!

W pokoiku było jasno,

nagle pstryk…i światło zgasło.

Kto o prądzie ma pojęcie,

wie, że krótkie było spięcie.

Będzie korzyść ze świecznika,

nim ktoś wezwie elektryka.

Świeca też do łask wróciła

i wnet pokój rozświetliła.

Skwierczy świeca w swym świeczniku,

obok lampki na stoliku.

Jasnym pali się płomieniem,

a na ścianach tańczą cienie.

Po dniu całym pełnym wrażeń,

dzieci siadły przed lichtarzem.

Opowiada babcia baśnie.

Piękny wieczór- taki właśnie.

Płomień świecy kształty zmienia,

cicho snują się marzenia.

Lichtarz szepce świeczce z cicha,

że jest wadą wielką- pycha…

Cezary Piotr Tarkowski

LALKI

         LALKI

Wandy tata jest pilotem,

lecz nie lata samolotem.

Jest pilotem wycieczkowym,

a więc również jest światowy.

Jak to bywa w turystyce-

często jeździ za granicę

i z ciekawych tych wojaży,

córkę lalka chce obdarzyć.

Lalek w Wandy pokoiku-

sam widziałem- jest bez liku.

Więc widziałem lalkę z Grecji

i blond lalę z chłodnej Szwecji.

Jest Indianka z Ameryki,

co ma czarne warkoczyki

i Murzynka jest z Ugandy-

ulubiona lalka Wandy

i prześliczna Japoneczka,

w swym kimonie…jak laleczka!

Lalki przywiózł Wandy tata,

z caluśkiego niemal świata.

Lecz najbardziej mnie zachwyca-

polska lalka, bo z Łowicza.

Jej przepiękny strój ludowy,

jest i polski i światowy.

Tu zapewniam- nigdzie w świecie,

takiej lalki nie znajdziecie!

Cezary Piotr Tarkowski